Classis Noord-Holland

Duimstok

Ik heb een vaste schilder. Toen ik hier 12 jaar geleden kwam wonen heeft hij geschilderd, en 6 jaar geleden ook. Omdat het een huis uit 1934 is en er toen bij lange na nog geen kunststof kozijnen bestonden, moet de buitenboel dus echt weer eens gedaan worden. Maar ook al heb ik een vaste schilder, al te goed is buurmans gek en ik belde dus ook een concurrent.

Die wilde best een prijsopgave doen, maar dat deed hij per Zoom. Of ik dus met mijn telefoon om het gehele huis (hij zei ‘object’) heen wilde lopen. Hij zat achter zijn laptop, en ik moest langs de beide gevels, de erker en de schuur. Ik heb vriendelijk bedankt en mijn vaste schilder gebeld. Die zat 2 uur later bij mij aan de koffie, zijn duimstok in de aanslag.

Dat communiceren via de camera heeft sinds Corona een hoge vlucht genomen. De huisarts doet het inmiddels, en ook het UWV. Een sollicitatiegesprek en aangifte bij de politie doe je tegenwoordig online. En Youp van ’t Hek schreef onlangs over zijn ervaringen met een verhuizer. Ook hij moest met zijn telefoon langs de boekenkast, de bedden en de wijnkelder.

Ik heb vanaf het begin een hekel gehad aan communicatie via een scherm. Het maandelijkse overleg van classispredikanten in Coronatijd (13 deelnemers en 6 uur lang) is wat dat betreft een traumatische ervaring geweest. Ik wil geen scherm, ik wil MENSEN. Driedimensionale mensen, die leven en ademen. En die om te praten geen microfoon hoeven aan te zetten.

Maar ik ben er nog niet. Want mijn boodschappen doe ik niet online maar in de supermarkt, omdat ik niet zo’n klein pestautootje in de straat wil met sinaasappels die ik niet heb kunnen voelen. Mijn boeken koop ik in een winkel, waar ik altijd even aan het boek ruik. En mijn broeken koop ik in een winkel waar een man werkt die aan me sjort en zegt of deze past.

Ik ben dus ongeneeslijk ouderwets: dominee Boomer is de naam. Maar zelfs aan het meest ouderwetse instituut dat er bestaat zijn de zegeningen van deze tijd niet voorbijgegaan. Veel kerkdiensten zijn nu dus ook online te volgen, al is de euforie daarover wel wat geluwd. Over enorme aantallen meekijkers hoor ik nog maar weinig gemeenten spreken.

Ik geef meteen toe: voor mensen die het door hun leeftijd of een beperking niet redden om naar de kerk te komen is een online dienst een uitkomst. Maar voor alle anderen is het naar mijn vaste overtuiging de eerste stap op weg naar de uitgang. De reden is eenvoudig. Een kerkdienst is meer dan het consumeren van een preek en een paar gebeden.

Een kerkdienst is samen zijn. Kennen en gekend worden, door God en mensen. De kerk is verbondenheid, die in de dienst gevierd wordt in de liturgie. En na de dienst met het sacrament van de koffie. Ik zal kort zijn: ik wil echte mensen. In de kerk, in de supermarkt en in de boekhandel. En ik wil een schilder die langs komt. Bij voorkeur met een duimstok.

Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.