Classis Noord-Holland

Eén zin

Twee weken geleden was het Boekenweek. Voor mij betekent dat zo lang ik me kan herinneren een bezoek aan de boekhandel. Deze keer kocht ik onder meer de biografie van stadhouder Willem V en ‘Ga je erover schrijven?’ van Herman Koch. Ook ontving ik natuurlijk het Boekenweekgeschenk. Die verzamel ik, ik heb ze compleet vanaf 1957.

Dit jaar is het Boekenweekgeschenk geschreven door de familie Chabot: vader Bart, moeder Yolanda en hun 4 zonen Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm. Het is best ‘n lezenswaardig werkje geworden, maar geen literatuur die de eeuwen zal overleven. Dat lijkt mij ook een schier onmogelijke opgave met 6 auteurs, van wie er op zijn best 3 schrijver te noemen zijn.

Zelf heb ik iets met schrijven. Laat ik meteen iedere verdenking van pretentie wegnemen: ik ben geen schrijver en ik zal het ook nooit worden. Maar toch heb ik iets met schrijven. Ooit wilde ik journalist worden, maar ik werd uitgeloot voor de School voor de Journalistiek. En dit stukje schrijven vind ik een van de leukste dingen van mijn huidige taak in de kerk.

Ik heb dus iets met schrijven en kan groen van jaloezie zien als ik iets lees waarvan ik denk: dat had ik zó graag willen schrijven. Soms gaat het maar om één enkele zin. En zo’n zin staat nu net in het Boekenweekgeschenk van de Chabotten. Hij staat in het stukje van Sebastiaan, maar de zin waarom het gaat is afkomstig van vader Bart. De zin gaat over dichten:

‘Toen je een jaar of twee was,’ ging papa verder, ‘kwam je naar ons toe en zei: “Ik ook dicht.” Ik heb je toen uitgelegd dat het andersom was: “Nee jong, het is: ik ook open.” Een dichter dicht niet, een dichter opent.’

Een dichter dicht niet, een dichter opent. Van die ene zin ben ik een heel weekend gelukkig geweest, en eigenlijk is dat geluksgevoel nog niet verdwenen. Want inderdaad: een dichter dicht niet, hij opent. Een dichter opent geheimen. De toekomst. Een dichter opent God. Het leven. Een dichter opent alles wat hij maar openen wil. Maar bovenal opent een dichter mij.

Een dichter dicht niet, een dichter opent. Als je één zo’n zin geschreven hebt, dan heb je niet voor niets geleefd. Gerard Reve schreef: ‘Dag lieve jongen.’ Een zin die mij tot tranen kan roeren. Martin Luther King schreef: ‘I have a dream.’ En hij veranderde de wereld. En Anne Frank schreef : ‘Wat geweldig dat niemand ook maar één moment hoeft te wachten met het verbeteren van de wereld!’ Eén zin kan genoeg zijn voor het hele leven.

Dit is de week van het Paasfeest. Het hoogfeest van de kerk, maar ook moeilijk te bevatten. Tot een dichter gaat spreken, want dan is één zin genoeg. Als het over Pasen gaat, komt die zin wat mij betreft van Huub Oosterhuis uit ‘De steppe zal bloeien’: ‘En wij zullen horen, en wij zullen opstaan, en lachen en juichen en leven.’ Soms is één zin genoeg.

Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.