×




Johnny


don 26 jan 2023

Ik spreek de vrouw na een dienst waarin ik gastvoorganger was. Bij de koffie verspilt ze geen tijd en vertelt ze in een paar welgekozen zinnen haar levensverhaal. Ze is nog niet oud, maar het is een leven waarin veel is misgegaan. Een verdrietige jeugd, een verslaving, meerdere huwelijken. Niets om trots op te zijn. En weinig om blij mee te zijn.



Toch kan ze het geloof niet loslaten. ‘Ik ben die overspelige vrouw, die in het midden van de kring wordt gezet. En iedereen kijkt op me neer. Maar Jezus schrijft met zijn vinger in het zand en zegt: wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Dan gaan ze allemaal weg.’



Ze heeft gemengde gevoelens bij het verhaal. Het is mooi dat de belagers weggaan. Want al heeft ze veel verkeerd gedaan, anderen zijn heus niet beter. Dat weet ze wel. Maar de zonde blijft knagen, de verantwoordelijkheid voor wat ze deed. Ze draagt het mee, een leven lang.



Ik vertel haar over het leven van Johnny Cash. Hoe hij werd geboren in een gezin van arme katoenplukkers en opgroeide als gelovig kind. Zijn droom is gospelzanger worden, maar in het Arkansas van de jaren ’40 is voor dat soort onzin geen tijd. Er moet gewerkt worden.



Uiteindelijk komt hij toch terecht in de muziek, sticht een gezin en behaalt grote successen als countryzanger. Maar zoals het in die wereld wel vaker gaat, hij verliest alles aan drank, drugs en vrouwen. Uiteindelijk hertrouwt hij met June Carter, en zijn carrière neemt weer een vlucht. In zijn songs neemt Johnny het vaak op voor de verguisden van Amerika.



Toch blijkt succes ook nu vergankelijk, en grote televisieshows worden kleine zaaltjes. En weer daalt Johnny diep af. Maar in 2002 veert zijn carrière nog eenmaal op met het nummer Hurt. Johnny kijkt daarin terug op zijn leven, dat hij omschrijft als een ‘empire of dirt.’



Johnny Cash draagt dezelfde initialen als Jezus Christus, maar Johnny was voorwaar geen Jezus. Dat wist hij zelf beter dan wie ook. Toen een verslaggever hem echter aan het einde van zijn leven vroeg of hij ergens spijt van had, bleek hij zijn geloof niet verloren te hebben. Hij antwoordde: ‘God heeft mij vergeven. Nu ik mijzelf nog.’



De vrouw kijkt me aan. Ze zwijgt, maar ik zie in haar ogen dat ze begrijpt wat ik bedoel. Dan bekent ze dat ook zij een zwak heeft voor Johnny Cash, juist omdat hij altijd opkwam voor de zelfkant. Voor gevangenen, losers en andere outcasts. Voor de mannen ‘in the mud, the blood and the beer.’ En voor vrouwen als zij, in het midden van de kring.



De koffie is op, de zaal is leeg en samen lopen we naar buiten. ‘Weet je’, zegt ze, ‘het mooie van het geloof is dat het einde nooit het einde is. Er is altijd een nieuw begin. Ik dreig dat wel eens te vergeten. Maar God heeft mij inderdaad vergeven. Nu ik mezelf nog.’



Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.


Overige columns


Lekker jaar


woe 27 nov 2024.  Lees meer.

Schemering


woe 30 okt 2024.  Lees meer.

De kerk spreekt


don 3 okt 2024.  Lees meer.
 

Vakantie


ma 26 aug 2024.  Lees meer.

Wachten


ma 27 mei 2024.  Lees meer.

Duimstok


ma 22 apr 2024.  Lees meer.
 

Eén zin


woe 27 mar 2024.  Lees meer.

Een jongetje


don 29 feb 2024.  Lees meer.

Kwart over acht


don 1 feb 2024.  Lees meer.
 

Klein


woe 3 jan 2024.  Lees meer.

Een bittere pil


ma 27 nov 2023.  Lees meer.

Vandaag Inside


din 31 okt 2023.  Lees meer.
 

Toekomst


woe 27 sep 2023.  Lees meer.

Ik wil eraf


ma 28 aug 2023.  Lees meer.

Gedenken


don 1 jun 2023.  Lees meer.
 

Niet stuk te krijgen


vr 5 mei 2023.  Lees meer.

De sleutels van de kerk


ma 3 apr 2023.  Lees meer.

Achttien


woe 1 mar 2023.  Lees meer.
 

Oud. En Nieuw.


zon 1 jan 2023.  Lees meer.

Ik mis je


din 29 nov 2022.  Lees meer.

WK Qatar


don 27 okt 2022.  Lees meer.
 

The Queen


don 29 sep 2022.  Lees meer.

Pijn


woe 31 aug 2022.

Ik heb de mooiste baan die er is. Soms kijken mensen me meewarig aan, als ze horen over 170 gemeenten en de taken die erbij horen. Maar gelooft u mij, er is niets mooier dan classispredikant zijn. Steeds weer een nieuwe gemeente: ik ben een kind in een snoepwinkel.

Toch doet classispredikant zijn ook pijn. Bij elk van die 170 gemeenten doet de krimp van de kerk zich immers voelen. Het ledental loopt terug, we komen ambtsdragers tekort, en jongeren vind je slechts met een kaarsje. Ook mijn eigen geschiedenis vertelt een onthullend verhaal.

De kerk waar ik werd gedoopt is nu wijkcentrum. De kerk waar ik belijdenis deed is afgebroken. De pastorie waar ik woonde in mijn eerste gemeente staat op dit moment te koop. En waar we in mijn tweede gemeente ooit werkten met 5 collega’s, zijn er nu nog 2 over. Dat doet pijn.

Ik ben de enige niet, alle kerkmensen kunnen zulke verhalen vertellen. We hebben het er niet dikwijls over, want het stemt ons verdrietig. Maar het is er wel. Afgelopen jaar had ik er meer last van dan eerder. Ik moet niet overdrijven, maar ik lijd aan de teruggang van de kerk.

In mijn intervisiegroep bracht ik het ter sprake. Makkelijk was dat niet, want ook wij praten er niet graag over. Maar het hielp wel. Allereerst de herkenning. De anderen vertelden vergelijkbare verhalen. Alleen al het delen daarvan deed me goed. Ik ben de enige niet.

Maar een van de collega’s had voor zichzelf ook een remedie gevonden. Hij zei: ‘Voor mij heeft het alles te maken met roeping. Dit hier, nu, dit is de taak waartoe ik geroepen ben. De kerk van nu helpen richting toekomst. Andere vormen zoeken. Samenwerken. Dat is mijn roeping.’

Ik heb er de hele zomer op gekauwd, en het heeft me erg geholpen. Met het begrip roeping bracht mijn collega iets van God in, en dat had ik nodig. Want het is mijn kerk niet. Natuurlijk mag het me verdriet doen dat zoveel wat er was er niet meer is. Die pijn is er, en mag er zijn.

Maar ik sta in een lange geschiedenis van de weg die God met de kerk gaat. Dat is een kronkelige weg soms, met kuilen en modderige bochten. Maar ook met weldadige rustplaatsen en onverwachte vergezichten. Dit ene stukje, hier en nu, dat is mijn stukje van die weg.

Op dat stukje weg ga ik komend seizoen weer stappen zetten. Geen idee hoeveel, dat zien we wel. Maar classispredikant blijft de mooiste baan die er is. Samen met gemeenten zoeken hoe we vandaag kerk kunnen zijn. En morgen. Dat is mijn roeping. Die van u trouwens ook.

Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.

 Lees meer.

Zwart gat


din 31 mei 2022.  Lees meer.
 

Predikantentekort


ma 25 apr 2022.  Lees meer.

Van God los?


woe 30 mar 2022.  Lees meer.

Gerard Reve


don 17 feb 2022.  Lees meer.
 

The Voice


don 27 jan 2022.  Lees meer.

Dat ene woord


don 30 dec 2021.  Lees meer.

Collecteren, goed voor u!


woe 1 dec 2021.  Lees meer.
 

Slavernij


din 26 okt 2021.  Lees meer.

Welkom


don 23 sep 2021.  Lees meer.

Roaring Twenties


ma 16 aug 2021.  Lees meer.
 

Sportzomer


ma 31 mei 2021.  Lees meer.

Kleine jongen


woe 28 apr 2021.  Lees meer.

Vertraging


don 1 apr 2021.  Lees meer.
 

Verkiezingen


don 25 feb 2021.  Lees meer.

Negatief


woe 27 jan 2021.  Lees meer.

Gelukkig (een) nieuwjaar!


ma 4 jan 2021.  Lees meer.