Classis Noord-Holland

Kleine jongen

Ik ben geboren in Den Haag. Tot ik zeven jaar was woonden wij in een nieuwbouwwijk. Die werd vanaf de jaren ’50 in hoog tempo uit de grond gestampt om de naoorlogse bevolkingsexplosie een huis te geven. In de hele wijk was alles nieuw. Het rook naar verf.

Op zondag liepen wij naar de ook al gloednieuwe Adventkerk aan de Hengelolaan. Pas veel later leerde ik dat die ontworpen is door de beroemde architect Karel Sijmons. Ook de ontwerper trouwens van de Adventskerk in Aerdenhout. En zijn magnum opus is de Thomaskerk in Amsterdam. Voor de kenners: hij bouwde ook het oude Hydepark. Maar dat alles terzijde.

Want ik liep dus aan de hand van mijn vader naar de kerk. Een veilig gevoel. Aan de overkant van de straat liepen minstens drie vriendjes, want van onze klas ging meer dan de helft naar de Adventkerk. Sommigen waren gereformeerd en gingen naar een andere kerk. Maar dat mocht ook, dat gaf niet.

Steevast liepen wij op zo’n zondag langs een aantal geparkeerde vrachtwagens. Ik herinner me een Scania-Vabis, een Bedford. Een Hanomag ook. Vergane merken, maar het waren wegkastelen. De immense banden groter dan ikzelf. En als ik omhoog keek, dan leek het dak van zo’n wagen tot in de hemel te reiken.

Ik ervoer zondagmorgen dan ook als eenheid. Eerst die vrachtwagens die de hemel raakten. Daarna de kerk en de zondagsschool, waar wij hoorden van een God die in de hemel woont. En ook deze Vader gaf je een hand. Alles klopte. Een veilig gevoel.

Het zal duidelijk zijn, ik denk met warmte terug aan deze lieve tijd. Toch besef ik natuurlijk: dat kinderlijke geloof van toen, dat is er niet meer. Na Den Haag volgden nog vijf woonplaatsen, een studie, meer dan 25 jaar predikantschap. En ook heel veel persoonlijks. En zo onderweg door het leven leer je: niet alles klopt. En dat verandert je geloof.

Toch wordt geloof niet per se minder. Ik merk juist het afgelopen jaar vol Corona hoe nodig ik het heb: een God aan wie ik mij mag toevertrouwen. Niet alleen Rutte en De Jonge. Kuipers en Gommers. Die ook, want in de kerk zijn we niet gek. Politiek en wetenschap zijn nodig.

Maar óók een God die naar mensen omziet. Een Vader die me een hand geeft. Ook als niet alles klopt. Juist dan.

Het is anders dan toen, natuurlijk. Maar eigenlijk ben ik ook nog steeds een kleine jongen.

Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.