Classis Noord-Holland

Contacttrek

Ik ben er wel klaar mee. Ik bedoel met alle beperkingen. En ik heb ook zin om er eens lekker over te klagen. Laat ik echter beginnen met zeggen dat ik helemaal niet mag klagen. Voor zover bekend is iedereen in mijn omgeving gezond. Ik kan mijn werk doen. Ik heb geen bedrijf dat kan omvallen. Ik heb te eten, en waarschijnlijk zitten er deze zomer zelfs nog twee weken op de camping in Nederland in. Er zijn veel mensen die het beroerder hebben. Ik besef dat.

En toch ben ik er ook klaar mee. Vanaf 1 juni mogen we met 30 mensen naar de kerk, vanaf 1 juli vermoedelijk met 100. Als die tenminste in de kerk kunnen op anderhalve meter van elkaar. Zingen zit er sowieso niet in. Alleen zij die zich daartoe 2 weken van tevoren schriftelijk in 3voud hebben aangemeld mogen maximaal 4 liederen meeneuriën. In de binnenkant van hun elleboog. Dopen doen we met een werphengel. En om in stijl te blijven draagt dominee een mondkapje in de kleur van het kerkelijk jaar. U begrijpt, ik heb het wel gezien met de beperkingen.

Wat ik echter het meest mis, is het gewone dagelijks contact met mensen. Voor uw beeld ben ik even op de knieën gebroken: mijn studeerkamer meet 3,61 bij 4,21. Zie hier mijn coronacocon. Ik mail er, ik app en bel er. Ik kan er Zoomen, Facetimen en Skypen. Ik doe er aan Meets en Teams. Maar ik mis de ontmoeting met mensen, de echte ontmoeting. Ook classispredikant is een contactberoep, al verzoek ik u dat niet te letterlijk opvatten. Ik heb geen Huidhonger, maar wel hevige Contacttrek. ‘Grootmoeder, wat hebt u grote oren …’ ‘Jaa, Mondkapje, dat komt doordat ik al wekenlang alleen maar mensen spreek via een schermpje.’

Het zal duidelijk zijn, ik beleef geen plezier aan het opgehokte en ingeblikte werk. Ik begrijp dat het moet, en ik houd me er ook braaf aan. Het sorteert immers effect. Maar ik kan niet wachten tot ik méér mag. En dat is vanaf vandaag, dinsdag 2 juni! Ik heb deze maand weer een aantal gemeentebezoeken en ik zie er naar uit. In een grote zaal weliswaar, en op twee meter afstand van elkaar. Maar met echte mensen. Met echte lichaamstaal en stembuigingen. Soms worden ze boos, soms zijn ze blij. En ik ben er bij. Op gepaste afstand. Maar ik kan niet wachten.


Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of website.