Woord van welkom

The Voice

Meestal is het leuk om deze column te schrijven. Eigenlijk altijd. Er dient zich doorgaans wel een onderwerp aan, en daarna gaat het vanzelf. Corona. Collecteren. Slavernij. Verkiezingen. Of de sportzomer. Een van de leukste onderdelen van mijn werk vind ik het, dit maandelijkse stukje.

Deze maand niet. Dat weet ik al voor ik begin. En toch moet het wel. Want we hebben onlangs allemaal met open mond zitten kijken naar de taferelen rond The Voice. Op maandag begon het met een klein berichtje te druppen. Voor het vrijdag was, was er sprake van een wolkbreuk en hoosde het van de lucht.

Het ving aan met een bandleider waarvan ik nog nooit gehoord had, maar al snel volgde meer. Een artiest, nog eentje, daarna een regisseur. Over de reactie van John de Mol is al veel gezegd, ikzelf vond in ieder geval zijn onderuitgezakte en half afgewende houding bepaald niet getuigen van besef van de ernst van de meldingen.

En daarom móet deze column geschreven worden. Omdat wij als kerk deze verhalen nooit enigszins onderuitgezakt en afgewend over ons heen mogen laten komen. Alsof het ons niet kan gebeuren. Want dat kan wel. En sterker nog: het gebeurt ook in onze eigen kerk. Gelukkig is het voor zover bekend geen schering en inslag. Maar zelfs één keer is teveel.

Ook in de kwestie van The Voice bleek: een machtsverschil is een risicofactor. Bijvoorbeeld tussen een programmamaker en een meisje dat heel graag beroemd wil worden. Zo’n ongelijke verhouding kan ook in de kerk bestaan. Tussen een predikant en een gemeentelid bijvoorbeeld. Of tussen een jeugdwerkleider en een kind.

Toch is machtsongelijkheid niet eens het grootste gevaar. Dat is het idee dat het bij ons niet kan gebeuren. Letterlijk niemand kan dat zeggen: geen enkele organisatie, geen enkele kerk ook. De eerste les is van The Voice is dus: denk nóóit dat het in onze gemeente niet kan voorkomen.

De tweede les is: een klimaat van veiligheid en openheid is nodig. Maar dat is er niet vanzelf, daar moet je iets voor doen. Maak dus in de kerkenraad bespreekbaar hoe we daaraan kunnen bijdragen. En denk dan ook na over een vertrouwenspersoon, misschien samen met (een) andere gemeente(n). Veiligheid is er niet vanzelf. Niet vanzelf.

Nee, dit is geen leuke column om te schrijven. En ook niet om te lezen. Dat wist ik van tevoren. En toch moest ‘ie wel. Want in de kerk gaat het om mensen. Gods geliefde mensen. En daar kun je niet zuinig genoeg op zijn.


Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.

Omdat het onmogelijk is om alles in de column te noemen, hieronder een aantal links.
Elke kerkenraad kan (en moet) hier verder lezen.

Veilige gemeente
https://www.protestantsekerk.nl/thema/veilige-gemeente/

Naar een klimaat van openheid en veiligheid
https://www.protestantsekerk.nl/verdieping/naar-een-klimaat-van-openheid-en-veiligheid/?utm_source=nieuwsbrief_protestantse_kerk&utm_medium=nieuwsbrief&utm_campaign=nbpkn250122

Jongeren over ongewenst gedrag
href="https://jongprotestant.protestantsekerk.nl/programma/on-gewenst-gedrag/?utm_source=nieuwsbrief_protestantse_kerk&utm_medium=nieuwsbrief&utm_campaign=nbpkn250122">

meldpunt Seksueel Misbruik in Pastorale Relaties
href="https://www.smpr.nl/