Woord van welkom

Een bittere pil

Ik schrijf deze column op de morgen na de verkiezingen. Ik doe dat maar fris van de lever om mijn gedachten te ordenen en die niet te laten kleuren door de meningen van Jan en alleman, die de komende dagen ongetwijfeld weer over ons zullen worden uitgestort.

Helemaal bijgekomen ben ik ook deze volgende ochtend nog niet. De PVV behaalde gisteren 23,7% van de stemmen en 37 zetels. Bijna 2 ½ miljoen Nederlanders stemden op Geert Wilders. Mijn mond zakte open en ik heb vanmorgen nog moeite om hem dicht te houden.

Twee gedachten strijden in mij om voorrang. De eerste is dat dit een bittere pil is. Natuurlijk weet ik wel dat het in de praktijk allemaal wel mee zal vallen. Een asielstop kán niet eens. En mensen die van elders kwamen zullen heus niet met pek en veren bij Lobith het land worden uitgejaagd. Al haalt Wilders nog zo veel stemmen, dat laten we in Nederland niet gebeuren.

Maar ik schrik ook. Veel van wat Wilders zegt staat zó haaks op wat ik van de bijbel leer. Zorg voor wie bescherming behoeft. Gastvrijheid voor wees, weduw en vreemdeling. Groot maken wat klein is. Zachtmoedigheid en een open hart. Ik hoor het allemaal weinig bij Geert.

Maar er is ook een andere gedachte in mij. Allereerst: ook christenen zijn democraten. En als democraat kun je deze uitslag onmogelijk negeren. Dat zou zelfs heel dom zijn, want wat je probeert weg te duwen vecht zich naar buiten. Je niets aantrekken van dit signaal van de kiezer zou dus wel eens een groter probleem kunnen scheppen dan er naar luisteren.

Zelf geloof ik trouwens helemaal niet van dat er opeens 2 ½ miljoen racisten in Nederland zijn. Ik geloof eerder dat veel kiezers op deze manier een signaal hebben willen afgeven over hun zorgen. Zorgen over woningen en bestaanszekerheid. Over de zorg die onbetaalbaar wordt en veel Oekraïners. Over een land dat teveel hooi op een te kleine vork neemt.

Om niet in paniek te raken is het dus goed te beseffen dat deze uitslag vooral iets zegt over de zorgen van mensen. En die bestaan echt niet alleen buiten de kerk. Ik loop lang genoeg mee in de kerk om te weten dat onder de PVV-stemmers ook kerkmensen zijn. Mensen met oprechte zorgen. En een nieuw kabinet zal aan die zorgen iets moeten gaan doen.

Het is niet leuk maar wel goed als Wilders daarvoor verantwoordelijkheid gaat dragen, in plaats van alleen te roepen aan de zijlijn. Ondertussen blijven wij in de kerk onvermoeibaar omzien naar wie dat nodig heeft. En waar ik begon met een bitter pil, eindig ik met hoop.

Juist vanmorgen kan ik niet anders dan denken aan die bekende uitspraak van een andere politicus: Vaclav Havel. Hij schreef ooit: ‘Hoop is een kwaliteit van de ziel en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.’ Wie er ook in het Torentje zit, daarmee kunnen we vooruit.

Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.