100 km/u
vr 28 feb 2020
Bijna 8 jaar geleden schreef ik over ditzelfde onderwerp ook een column. In september 2012 werd de maximumsnelheid op een aantal wegen verhoogd. De Telegraaf kraaide victorie: ‘130 km, A2, we komen er aan!!!’ Met drie uitroeptekens inderdaad. Deze maand wordt het allemaal weer teruggedraaid. De stikstofcrisis heeft duidelijk gemaakt dat 130 echt niet meer kan.
Eerst maar eens dat laatste, de noodzaak. Ik heb geen zin in discussies over microgrammen stikstof per kubieke meter lucht of zoiets. Voor we het weten staan er trekkers (of auto’s dus) bij het RIVM voor de deur. En we voelen allemaal op ons klompen aan dat ook onze auto’s bijdragen aan de ontstane problemen. We zullen rijden dus moeten beperken. Inderdaad: de trein in, of elektrisch rijden. Toch levert minder snel rijden ook al een bijdrage. Ook nu weer, ik ga niet met u in discussie over cijfertjes. Maar alle onderzoek wijst uit: minder snel rijden, dat helpt. Ik vraag me dan ook af waarom in hemelsnaam 100 km/u alleen geldt van 6 tot 19 uur. Stoten auto’s in het donker minder narigheid uit?
Maar nu iets anders. Want toen de verlaging van de maximumsnelheid afgelopen najaar werd aangekondigd stak er een stormpje van protest op. Niet zo heel groot, en het stormpje ging beter liggen dan de stormen van de afgelopen februarimaand, maar toch. Ik voorspel dan ook dat als 100 km/u echt effectief wordt dezelfde stemmen zullen klinken. De een roept verontwaardigd over het beknotten van vrijheid. Een tweede vraagt zich boos af waarom we dan snelwegen hebben aangelegd zo breed als voetbalvelden lang zijn. En weer een ander knarsetandt dat je zo nóóit aankomt.
Dat laatste is aantoonbaar onjuist. Toen ik 11 jaar geleden een functie kreeg waardoor ik meer moest gaan rijden, heb ik direct besloten dat 100 km/u mijn eigen max zou zijn. Op de kippeneindjes die je in Nederland rijdt, scheelt dat hoogstens een paar minuten per rit. Persoonlijk door mij uitgezocht, geen discussie over nodig. Er is dus iets anders aan de hand. Het gevoel hard te moeten rijden zit niet in de km/u of in de minuten dat we er eerder zijn, maar in ons hoofd. Ik denk dat dat veel te maken heeft met die permanente onrust in ons. Want daar, bij onze volgende afspraak, daar gaat het gebeuren. Of thuis, daar zal ik eindelijk tot rust kunnen komen. Achter de horizon waar altijd de zon schijnt, daar is het leuk. En anders aan de overkant, waar het gras groener is. Daar moet ik heen. En snel ook.
De ziekte van deze tijd is onze opgejaagdheid, en die genees je niet met welke maximumsnelheid dan ook. Zelfs niet zónder maximumsnelheid. Het zal duidelijk zijn: ik ben voor die 100 km/u. Maar laat de minister er langs de weg nog een paar borden bij zetten. ‘Rustig aan’. ‘Denk om je hart’. Het is niet daar, het is hier’. ‘De haaststrook is gesloten’. En elk bord – inderdaad - met drie uitroeptekens. !!!
Overige columns
Pijn
Ik heb de mooiste baan die er is. Soms kijken mensen me meewarig aan, als ze horen over 170 gemeenten en de taken die erbij horen. Maar gelooft u mij, er is niets mooier dan classispredikant zijn. Steeds weer een nieuwe gemeente: ik ben een kind in een snoepwinkel.
Toch doet classispredikant zijn ook pijn. Bij elk van die 170 gemeenten doet de krimp van de kerk zich immers voelen. Het ledental loopt terug, we komen ambtsdragers tekort, en jongeren vind je slechts met een kaarsje. Ook mijn eigen geschiedenis vertelt een onthullend verhaal.
De kerk waar ik werd gedoopt is nu wijkcentrum. De kerk waar ik belijdenis deed is afgebroken. De pastorie waar ik woonde in mijn eerste gemeente staat op dit moment te koop. En waar we in mijn tweede gemeente ooit werkten met 5 collega’s, zijn er nu nog 2 over. Dat doet pijn.
Ik ben de enige niet, alle kerkmensen kunnen zulke verhalen vertellen. We hebben het er niet dikwijls over, want het stemt ons verdrietig. Maar het is er wel. Afgelopen jaar had ik er meer last van dan eerder. Ik moet niet overdrijven, maar ik lijd aan de teruggang van de kerk.
In mijn intervisiegroep bracht ik het ter sprake. Makkelijk was dat niet, want ook wij praten er niet graag over. Maar het hielp wel. Allereerst de herkenning. De anderen vertelden vergelijkbare verhalen. Alleen al het delen daarvan deed me goed. Ik ben de enige niet.
Maar een van de collega’s had voor zichzelf ook een remedie gevonden. Hij zei: ‘Voor mij heeft het alles te maken met roeping. Dit hier, nu, dit is de taak waartoe ik geroepen ben. De kerk van nu helpen richting toekomst. Andere vormen zoeken. Samenwerken. Dat is mijn roeping.’
Ik heb er de hele zomer op gekauwd, en het heeft me erg geholpen. Met het begrip roeping bracht mijn collega iets van God in, en dat had ik nodig. Want het is mijn kerk niet. Natuurlijk mag het me verdriet doen dat zoveel wat er was er niet meer is. Die pijn is er, en mag er zijn.
Maar ik sta in een lange geschiedenis van de weg die God met de kerk gaat. Dat is een kronkelige weg soms, met kuilen en modderige bochten. Maar ook met weldadige rustplaatsen en onverwachte vergezichten. Dit ene stukje, hier en nu, dat is mijn stukje van die weg.
Op dat stukje weg ga ik komend seizoen weer stappen zetten. Geen idee hoeveel, dat zien we wel. Maar classispredikant blijft de mooiste baan die er is. Samen met gemeenten zoeken hoe we vandaag kerk kunnen zijn. En morgen. Dat is mijn roeping. Die van u trouwens ook.
Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.
