Vandaag Inside
din 31 okt 2023
Zegt u nou maar niet dat u nooit kijkt, wij weten wel beter. Als iedereen die zegt nooit te kijken gelijk zou hebben, dan was er geen publiek. Maar gemiddeld schakelen elke dag 1,2 miljoen mensen in. En u hoort daarbij. Misschien niet elke dag, maar wel regelmatig. En u kunt het een guilty pleasure noemen zoveel als u wilt. Als u maar niet zegt dat u nooit kijkt.
Uit de titel weet u al dat ik het heb over Vandaag Inside, met Wilfred Genee, Johan Derksen en René van der Gijp. Het behoort tot de best bekeken programma’s op de vaderlandse televisie. Ná elke willekeurig voetbalwedstrijd en het Journaal als er oorlog is. Maar in ieder geval ver vóór alle andere talkshows. Concurrent Op1 scoort ongeveer 400.000 kijkers.
Als regelmatige toeschouwer kent u de succesformule. Genee is de presentator die het zuigen tot kunst heeft verheven en elke gast meer weet te ontlokken dan die zelf voor mogelijk hield. Derksen verkondigt zonder veel gêne en kennis van zaken zijn mening over alles. En dat is veel. Van der Gijp tenslotte lacht hard en aanstekelijk. En vooral om zichzelf.
Vandaag Inside is de praattafel voor de gewone man. Hier geen omgevallen boekenkasten die hun afgewogen oordeel komen ventileren. Geen hoogleraren, literatoren en journalisten van de NRC. Maar Wierd Duk en Valentijn Driessen van De Telegraaf. Eus en Rutger Castricum. Angela de Jong en Albert Verlinde. En Mark Rutte in hemdsmouwen.
Vandaag Inside is een voetbalkantine waar men af en toe ook flink uit de bocht vliegt. Zo zette Van der Gijp ooit de Vlaamse transgender journaliste Bo van Spilbeeck voor gek door een jurk aan te trekken en een pruik op te zetten. Voetbal is volgens de heren geen sport voor homo’s. Akwasi was een soort Zwarte Piet. En over de kaars zullen we maar zwijgen.
Toch is er ook een andere kant. Wilders krijgt onder uit de zak om zijn Islam-standpunten. Netanyahu wordt een oorlogsmisdadiger genoemd, maar tegelijk wordt ieder vorm van antisemitisme veroordeeld. Er wordt een scherp onderscheid gemaakt tussen Hamas en de rechtvaardige Palestijnse zaak. En elk slachtoffer van cancelen kan op sympathie rekenen.
Ook ik kijk soms. Maar er is één ding waar ik me aan erger. En dat is wanneer Derksen de bijbel neerzet als een achterhaald sprookjesboek en iedere dominee als idioot. Geloven is voor de dommen. Ik word natuurlijk gewoon in mijn eer aangetast. Maar ik denk ook: dit is een 19e-eeuws beeld van kerk en geloof. Kom op man, laat je eens bijpraten.
Zelf ben ik graag bereid om aan te schuiven en die taak op me te nemen. Of ik gebekt genoeg ben betwijfel ik, maar iemand moet het doen. In ieder geval houd ik net als Gijp van lachen. Lekker man. En net als Derksen heb ik verstand van veel. Zoveel dat een paard er de hik van krijgt. Ik zou kortom zeggen: kom op Genee, bel me.
Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.
Overige columns
Pijn
Ik heb de mooiste baan die er is. Soms kijken mensen me meewarig aan, als ze horen over 170 gemeenten en de taken die erbij horen. Maar gelooft u mij, er is niets mooier dan classispredikant zijn. Steeds weer een nieuwe gemeente: ik ben een kind in een snoepwinkel.
Toch doet classispredikant zijn ook pijn. Bij elk van die 170 gemeenten doet de krimp van de kerk zich immers voelen. Het ledental loopt terug, we komen ambtsdragers tekort, en jongeren vind je slechts met een kaarsje. Ook mijn eigen geschiedenis vertelt een onthullend verhaal.
De kerk waar ik werd gedoopt is nu wijkcentrum. De kerk waar ik belijdenis deed is afgebroken. De pastorie waar ik woonde in mijn eerste gemeente staat op dit moment te koop. En waar we in mijn tweede gemeente ooit werkten met 5 collega’s, zijn er nu nog 2 over. Dat doet pijn.
Ik ben de enige niet, alle kerkmensen kunnen zulke verhalen vertellen. We hebben het er niet dikwijls over, want het stemt ons verdrietig. Maar het is er wel. Afgelopen jaar had ik er meer last van dan eerder. Ik moet niet overdrijven, maar ik lijd aan de teruggang van de kerk.
In mijn intervisiegroep bracht ik het ter sprake. Makkelijk was dat niet, want ook wij praten er niet graag over. Maar het hielp wel. Allereerst de herkenning. De anderen vertelden vergelijkbare verhalen. Alleen al het delen daarvan deed me goed. Ik ben de enige niet.
Maar een van de collega’s had voor zichzelf ook een remedie gevonden. Hij zei: ‘Voor mij heeft het alles te maken met roeping. Dit hier, nu, dit is de taak waartoe ik geroepen ben. De kerk van nu helpen richting toekomst. Andere vormen zoeken. Samenwerken. Dat is mijn roeping.’
Ik heb er de hele zomer op gekauwd, en het heeft me erg geholpen. Met het begrip roeping bracht mijn collega iets van God in, en dat had ik nodig. Want het is mijn kerk niet. Natuurlijk mag het me verdriet doen dat zoveel wat er was er niet meer is. Die pijn is er, en mag er zijn.
Maar ik sta in een lange geschiedenis van de weg die God met de kerk gaat. Dat is een kronkelige weg soms, met kuilen en modderige bochten. Maar ook met weldadige rustplaatsen en onverwachte vergezichten. Dit ene stukje, hier en nu, dat is mijn stukje van die weg.
Op dat stukje weg ga ik komend seizoen weer stappen zetten. Geen idee hoeveel, dat zien we wel. Maar classispredikant blijft de mooiste baan die er is. Samen met gemeenten zoeken hoe we vandaag kerk kunnen zijn. En morgen. Dat is mijn roeping. Die van u trouwens ook.
Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.
