×




De sleutels van de kerk


ma 3 apr 2023

De grootste zorg van de kerk van nu is bestuurskracht. Er zijn steeds minder mensen bereid om plaats te nemen in een kerkenraad. Als classis zetten we daarom sterk in op bestuurlijke samenwerking. Het kan u niet ontgaan zijn, daarom houd ik dit kort.



Belangrijker voor nu is: we kunnen deze bestuurlijke zorg onmogelijk los zien van de vergrijzing. In veel kerken moet je 50-minners met een kaarsje zoeken. Nu is er niets tegen ouderen, integendeel: de kerk is blij met hen. Maar een kerk met alléén ouderen houdt het niet lang vol. Bestuurlijk samenwerken is dan leuk, maar ook dweilen met de kraan open.



Wat spreekt jongeren niet aan in de kerk? Als je hen dat zelf vraagt, komen ze met drie reacties. De eerste is: zondagmorgen 10 uur? Geen geschikte tijd. Tweede: een kerkdienst is een monoloog. Een mevrouw of meneer in een jurk mag een uur praten, voor mij blijven er een paar liedjes over die ik niet ken. Derde: in de kerk gaat het over veel, maar niet over mij.



Vooral dat laatste is vreemd, want laten we niet denken dat jongeren maar een beetje voor het vaderland weg leven. Ze zijn juist heel erg bezig met vragen rondom zingeving: wie ben ik, waarom besta ik überhaupt? Hoe ga ik met een ander om, met mezelf, en met de aarde?



De kerk zou een perfecte plek kunnen zijn voor dit soort vragen. Maar de kerk is dat niet. Als ik eerlijk ben begrijp ik ook wel een beetje waarom. Dat heeft alles te maken met het feit dat wij ouderen – ik ben 60, ik behoor ook tot de ouderen – willen dat alles blijft zoals het was.



Wat ik in veel gemeenten ontmoet - en dus ook in mijn eigen hart - is: ‘Kom ga met ons en doe als wij.’ We willen wel jongeren in de kerk. Maar het is niet de bedoeling dat er dingen veranderen. Niemand minder dan Einstein leerde ons echter al: als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Als je dus jongeren in de kerk wilt, dan moet het echt anders.



Hoe? Ik heb geen idee. Maar op de keper beschouwd gaat het ook niet om mij. Als wij als ouderen gaan bedenken hoe de kerk van de toekomst eruit moet zien, dan is dat bij voorbaat een mislukte exercitie. De kerk van morgen is van onze kinderen en kleinkinderen. Als ik het in ‘n beeld mag zeggen: de enige weg is dat wij hen de sleutels van de kerk geven.



Dat zal onontkoombaar betekenen dat de kerk zal veranderen. Is dat erg? Welnee, de kerk is altijd veranderd. Het hoort zelfs onlosmakelijk bij kerk zijn. Dat leerden de reformatoren ons al. Ecclesia reformata semper reformanda: een gereformeerde kerk moet altijd reformeren.



Deze week vieren wij Pasen. Ten diepste is dat een feest van verandering. Niet omdat het oude verkeerd was, maar omdat er van God iets nieuws komt. Laten we daarom niet bang zijn voor het nieuwe. Pasen is opstanding. Pasen is veranderen. Ook voor de kerk.



Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.


Overige columns


Lekker jaar


woe 27 nov 2024.  Lees meer.

Schemering


woe 30 okt 2024.  Lees meer.

De kerk spreekt


don 3 okt 2024.  Lees meer.
 

Vakantie


ma 26 aug 2024.  Lees meer.

Wachten


ma 27 mei 2024.  Lees meer.

Duimstok


ma 22 apr 2024.  Lees meer.
 

Eén zin


woe 27 mar 2024.  Lees meer.

Een jongetje


don 29 feb 2024.  Lees meer.

Kwart over acht


don 1 feb 2024.  Lees meer.
 

Klein


woe 3 jan 2024.  Lees meer.

Een bittere pil


ma 27 nov 2023.  Lees meer.

Vandaag Inside


din 31 okt 2023.  Lees meer.
 

Toekomst


woe 27 sep 2023.  Lees meer.

Ik wil eraf


ma 28 aug 2023.  Lees meer.

Gedenken


don 1 jun 2023.  Lees meer.
 

Niet stuk te krijgen


vr 5 mei 2023.  Lees meer.

Achttien


woe 1 mar 2023.  Lees meer.

Johnny


don 26 jan 2023.  Lees meer.
 

Oud. En Nieuw.


zon 1 jan 2023.  Lees meer.

Ik mis je


din 29 nov 2022.  Lees meer.

WK Qatar


don 27 okt 2022.  Lees meer.
 

The Queen


don 29 sep 2022.  Lees meer.

Pijn


woe 31 aug 2022.

Ik heb de mooiste baan die er is. Soms kijken mensen me meewarig aan, als ze horen over 170 gemeenten en de taken die erbij horen. Maar gelooft u mij, er is niets mooier dan classispredikant zijn. Steeds weer een nieuwe gemeente: ik ben een kind in een snoepwinkel.

Toch doet classispredikant zijn ook pijn. Bij elk van die 170 gemeenten doet de krimp van de kerk zich immers voelen. Het ledental loopt terug, we komen ambtsdragers tekort, en jongeren vind je slechts met een kaarsje. Ook mijn eigen geschiedenis vertelt een onthullend verhaal.

De kerk waar ik werd gedoopt is nu wijkcentrum. De kerk waar ik belijdenis deed is afgebroken. De pastorie waar ik woonde in mijn eerste gemeente staat op dit moment te koop. En waar we in mijn tweede gemeente ooit werkten met 5 collega’s, zijn er nu nog 2 over. Dat doet pijn.

Ik ben de enige niet, alle kerkmensen kunnen zulke verhalen vertellen. We hebben het er niet dikwijls over, want het stemt ons verdrietig. Maar het is er wel. Afgelopen jaar had ik er meer last van dan eerder. Ik moet niet overdrijven, maar ik lijd aan de teruggang van de kerk.

In mijn intervisiegroep bracht ik het ter sprake. Makkelijk was dat niet, want ook wij praten er niet graag over. Maar het hielp wel. Allereerst de herkenning. De anderen vertelden vergelijkbare verhalen. Alleen al het delen daarvan deed me goed. Ik ben de enige niet.

Maar een van de collega’s had voor zichzelf ook een remedie gevonden. Hij zei: ‘Voor mij heeft het alles te maken met roeping. Dit hier, nu, dit is de taak waartoe ik geroepen ben. De kerk van nu helpen richting toekomst. Andere vormen zoeken. Samenwerken. Dat is mijn roeping.’

Ik heb er de hele zomer op gekauwd, en het heeft me erg geholpen. Met het begrip roeping bracht mijn collega iets van God in, en dat had ik nodig. Want het is mijn kerk niet. Natuurlijk mag het me verdriet doen dat zoveel wat er was er niet meer is. Die pijn is er, en mag er zijn.

Maar ik sta in een lange geschiedenis van de weg die God met de kerk gaat. Dat is een kronkelige weg soms, met kuilen en modderige bochten. Maar ook met weldadige rustplaatsen en onverwachte vergezichten. Dit ene stukje, hier en nu, dat is mijn stukje van die weg.

Op dat stukje weg ga ik komend seizoen weer stappen zetten. Geen idee hoeveel, dat zien we wel. Maar classispredikant blijft de mooiste baan die er is. Samen met gemeenten zoeken hoe we vandaag kerk kunnen zijn. En morgen. Dat is mijn roeping. Die van u trouwens ook.

Mocht daaraan behoefte bestaan, dan kunt u zonder toestemming de column overnemen in kerkblad of op website.

 Lees meer.

Zwart gat


din 31 mei 2022.  Lees meer.
 

Predikantentekort


ma 25 apr 2022.  Lees meer.

Van God los?


woe 30 mar 2022.  Lees meer.

Gerard Reve


don 17 feb 2022.  Lees meer.
 

The Voice


don 27 jan 2022.  Lees meer.

Dat ene woord


don 30 dec 2021.  Lees meer.

Collecteren, goed voor u!


woe 1 dec 2021.  Lees meer.
 

Slavernij


din 26 okt 2021.  Lees meer.

Welkom


don 23 sep 2021.  Lees meer.

Roaring Twenties


ma 16 aug 2021.  Lees meer.
 

Sportzomer


ma 31 mei 2021.  Lees meer.

Kleine jongen


woe 28 apr 2021.  Lees meer.

Vertraging


don 1 apr 2021.  Lees meer.
 

Verkiezingen


don 25 feb 2021.  Lees meer.

Negatief


woe 27 jan 2021.  Lees meer.

Gelukkig (een) nieuwjaar!


ma 4 jan 2021.  Lees meer.